Kan je me zien, kan je me horen?/Can you see me, can you hear me?

 Een assemblage, 14x19 cm, 2024. 
In een tijdperk waar nullen en enen de werkelijkheid overschaduwden, leefde Anya.  Ze herinnerde zich nog de warme handdruk van haar oma, de geur van versgebakken brood op zondagmorgen, en de knisperende bladeren onder haar voeten in het bos. Maar die herinneringen waren nu gereduceerd tot  een digitale bestand op een geheugen kaartje.
Anya's brein was een interface geworden. Haar gedachten, dromen en herinneringen werden in real-time geüpload naar de cloud. Een digitale replica van haar bewustzijn, een avatar van zichzelf die eeuwig zou voortbestaan. Ze kon haar herinneringen oproepen alsof ze een film afspeelde, ze kon nieuwe ervaringen toevoegen aan haar digitale zelf. Ze kon zelfs communiceren met andere digitale “bewustzijnen”.
Toen ze voor het eerst haar digitale zelf ontmoette, was het alsof ze een spiegelbeeld zag maar net iets anders. Het was een vastgelegde versie van wie ze ooit was, zonder emoties, harteloos. En terwijl haar digitale zelf bleef groeien en evolueren, begon Anya zich af te vragen wat het betekende om mens te zijn in een wereld waar de grens tussen lichaam en geest steeds vager werd.
Is de echte wereld  met al haar imperfecties en schoonheid toch interessanter dan de digitale surrogaat? Ze verlangde op de warme handdruk van een vreemde, de geur van versgebakken brood inademen, en de knisperende bladeren onder haar voeten voelen.
Een echte verbinding is niet in de cloud te vinden, maar in de harten van de mensen om ons heen.

In an era where zeros and ones overshadowed reality, Anya lived. She still remembered the warm handshake of her grandmother, the scent of freshly baked bread on Sunday mornings, and the rustling leaves beneath her feet in the forest. But those memories were now reduced to a digital file on a memory card.
Anya's brain had become an interface. Her thoughts, dreams, and memories were uploaded to the cloud in real-time. A digital replica of her consciousness, an avatar of herself that would live forever. She could recall her memories as if playing a movie, she could add new experiences to her digital self. She could even communicate with other digital "consciousnesses".
When she first met her digital self, it was as if she was seeing a mirror image but slightly different. It was a fixed version of who she once was, without emotions, heartless. And as her digital self continued to grow and evolve, Anya began to wonder what it meant to be human in a world where the boundary between body and mind was becoming increasingly blurred.
Is the real world, with all its imperfections and beauty, still more interesting than the digital surrogate? She longed for the warm handshake of a stranger, to inhale the scent of freshly baked bread, and to feel the rustling leaves beneath her feet.
A true connection cannot be found in the cloud, but in the hearts of the people around us.